Hafi ég og konan mín virkilega náð að eyðileggja tónleikana fyrir einhverjum með því að taka Ísak með á tónleikana þá biðst ég velvirðingar á því. Þannig var nú mál með vexti að allir sem passa Ísak vanalega voru á þessum tonleikum eða út úr bænum og við ákváðum bara að taka hann með enda hefur hann áður mætt á nokkra tónleika og það hefur alltaf gengið vel. Hrafnhildur var alltaf tilbúinn að fara með hann fram ef hann var truflandi en að mínu og hennar mati var eiginlega ekki ástæða til þess. Mig minnir að hann hafi þrisvar gefið frá sér einhver hljóð sem heyrðust um kirkjuna og var það ekki á neinu viðkvæmu augnabliki. Hann var nú frammi megnið af tímanum sem Óttusöngvarnir voru fluttir. En hann náði að segja "Vá" þegar Sverrir lauk við eitt sólóið og svo klappaði hann á milli kafla en það heyrðist ekki. Að mínu mati var hann ekkert truflandi og það fannst engum í kringum mig. Ég var að reyna að veiða upp úr þeim í Fílharmóníunni sem mættu á tónleikana hvað þeim hefði fundist og þau voru mjög hissa að einhver skildi hafa kvartað yfir honum. Ég get alveg orðið pirraður yfir truflun á tónleikum, til að mynda grátandi barni sem ekki er farið með fram eða krakka sem fær að hlaupa um allt. Ég man einu sinni þegar ég fór í Óperuna í París að sjá Toscu og þar var maður sem hóstaði út í eitt og það fór alveg svakalega í taugarnar á mér því hann var greinilega ekkert að reyna að hylja hóstann. En ekkert af þessu átti við um Ísak. Það verður spennandi að heyra upptökuna. Ég er með það marga tónleika á ári að mér finnst ágætt að hann venjist því að vera á tónleikum. Þegar Fílan hefur verið með tónleika þá hafa þeir alltaf verið endurteknir og þá hefur verið hægt að koma honum í pössun en nú var bara um eina tónleika að ræða.
EF svona lagað fer virkilega í taugarnar á manni þá er best að benda kurteisislega á það, ekki hreyta í konuna mína: "Farðu út með barnið þarna!" og ekki predika yfir mér tíu mínútum eftir tónleikana með son minn í fanginu. Það fer bara öfugt í mann. Það er búið að eyðileggja fyrir mér þessa góðu tilfinningu sem ég hafði annars fyrir tónleikunum.
Ansi margir kennarar mínir hafa kennt mér að vera við öllu búinn á tónleikum og láta ekki setja sig út af laginu. Ég hef enda lent í ýmsu svæsnu á tónleikum og bara reynt að leiða það hjá mér og gert gott úr þessu. Þegar ég hélt píanótónleika í Svíþjóð fékk einn áheyrandinn flogakast, ég þurfti að stoppa í miðju lagi á meðan beðið var eftir sjúkrabíl, svo hélt ég bara áfram og reyndi að gera gott úr þessu. Í haust leið yfir eina í kórnum í tvígang og það var mjög óhugnalegt þar sem ég vissi ekki hvort hún væri dáinn. En svo varð ég að halda áfram að stjórna og láta þetta ekki hafa áhrif á mig. Þegar ég söng 9.sinfóníuna með Óperukórnum, tónleika sem voru teknir upp til að gefa út á plötu, þá var þroskaheftur maður í salnum sem klappaði hátt og snjallt á mínútu fresti. Þetta var vissulega truflandi en flestir ef ekki allir reyndu bara að leiða þetta hjá sér og sjá fegurðina í því að hann skuli tjá sig á þennan hátt.