Ég fór að hlusta á Náttsöngvana í Hallgrímskirkju í gær. Ég er ekki sáttur við að titlinum Vesper skyldi vera haldið á lofti. Það er rangnefni. Það var mjög gaman að hlýða á þetta. Mótettukórinn var í hörkuformi og kunni sitt mjög vel. Sérstaklega fannst mér altröddin hljóma sannfærandi. Ég tróð mér bak við súlu á öðrum bekk og þar hljómaði þetta mjög vel. Svo var Hljómeykisæfing beint á eftir og það voru eiginlega allir á sömu skoðun. Kórinn kom mjög vel út en ekki sólistarnir. Alt sólistinn var reyndar ágætur en ekki tenórinn. Það var eins og maðurinn vissi ekki um hvað hann var að syngja sem var þó skrítið því hann ku víst kunna rússnesku. Svo var fenginn hörku rússneskur bassi sem náði niður fyrir Almannagjá. Hann var með gott hljóðfæri en hreif mig ekki. Það truflaði mig líka að hann söng sig ekki inn í kórhljóminn. Hann heyrðist alltaf í gegn. Sumt í túlkuninni var mér að skapi, annað ekki eins og gengur og gerist enda býður þetta verk upp á mjög mismunandi túlkun. Það sem stuðaði mig mest var að það skyldi stoppað á eftir hverjum einasta kafla og gefið tóninn og að rússneski bassinn var stundum fenginn til að syngja tónles á milli kaflanna. Þá steig hann fram fyrir kórinn, söng, og fór svo aftur á sinn stað. Það hefði farið betur á því að syngja þetta úr kórnum.
Annars naut ég tónleikanna í botn og það var líka svo gaman hvað myndaðist mikil stemmning í troðfullri Hallgrímskirkju. Nú er vonandi að það mæti jafn margir Móttetukórsmeðlimir í Skálholt fimmtudagskvöldið 10. júlí þegar Hljómeyki flytur verkið í annað sinn. Það væri líka óskandi að Hörður og hinir kollegar mínir væru jafn duglegir að mæta á tónleika hjá mér eins og ég mæti hjá þeim!

Strax komin gagnrýni í Mogganum

Laugardaginn 3. maí, 2008 - Tónlist

TÓNLIST - Seltjarnarneskirkja

Enn í fremstu röð

Kórtónleikar****-

Íslenzk og erlend kórverk. Sönghópurinn Hljómeyki. Stjórnandi: Magnús Ragnarsson. Fimmtudaginn 1. maí kl. 20.

VORTÓNLEIKAR Hljómeykis fóru fram í hinni söngvænu skátenungslaga Seltjarnarneskirkju á fimmtudag við góða aðsókn, þrátt fyrir heiðskírt veður og sameinaðan uppstigningardag og hátíð verkalýðsins. 14 liða dagskráin var geysifjölbreytt og flíkaði erlendum og innlendum kórverkum í hlutfallinu 2:1.

Ýtt var úr vör með Vorkvæði um Ísland frá 1994 (Jón Nordal / Jón Óskar), og tóku við Kung Liljekonvalje Wikanders, Ecco mormorar Monteverdis og La blanche neige eftir Poulenc. Öll prýðilega sungin, og þó að flúrað lagferli síðendurreisnarmadrígalsins væri frekar lint, stafaði sleipan neonþokka af Parísarlaginu er minnti í stíl á neðarskráðan Villette.

Síðan var frumflutt Oft fellur sjór yfir hlunna eftir kórfélagann Hildigunni Rúnarsdóttur við íslenzka þjóðvísu með fylgiraddarsellóleik Önnu Tryggvadóttur. Frekar stutt verk [4'] en andrúmsríkt, hjúpað lágvært dúndimmum mollblæ og náttúruljóðrænni undiröldu. Hið umfangsmikla [10'] og kröfuharða nútímaverk Skotans James Macmillans, Child's Prayer, var víða skemmtilega frumlegt og bryddaði upp á margs konar áferð, m.a. frá tveim dáfögrum spezzati sópraneinsöngvurum ofan af kirkjusvölum, og myndaði jafnframt fyrsta hápunkt dagskrár í gríðarlega vel heppnuðum flutningi. Átti það einnig við Salve Regina, seiðandi latneskuleitan Maríuhelgisöng Lars Janssons (radds. Gunnars Erikssons) við snemmmiðalda sálmtexta, er endurfluttur var í tónleikalok.

Maríukvæði Atla Heimis við texta Kiljans túlkaði Hljómeyki af frábæru látleysi, og metsölukórverk Báru Grímsdóttur, Ég vil lofa eina þá er öðrum fremur hefur kennt landanum að meta fimmskiptan takt, rann sömuleiðis óaðfinnanlega niður. Eftir aflþrungið hómófónískt Ave Maria Bruckners kom sannkölluð norræn nútímaperla Tronds Kverno Ave Maris Stella í álíka fjölbreyttri áferð og Child's Prayer og borin uppi af hnitmiðaðri og nánast lýtalausri túlkun. Djasskrómað hljómferli einkenndi síðan nærri poppkennt ákall Pierres Villettes til helgrar meyjar, Hymne a la Vierge, áður en tveir ægifagrir þættir úr Náttsöngvum Rakhmaninoffs Op. 37 settu tónleikunum tignarlegan grísk-orþódoxan lokapunkt.

Aldarþriðjungsgamalt Hljómeykið er líklega elzti enn starfandi kammerkór landsins og sá fyrsti sem nálgaðist atvinnumennskustaðal. En þó að samkeppnin væri kannski takmörkuð fram að lokum síðustu aldar, hefur framboðið síðan margfaldazt. Er því ánægjulegt að sjá að kórinn hefur náð að mæta því með það áþreifanlegum gæðum að hann telst enn óhikað í fremstu röð. Og þó aðeins sé tilgreint eitt af mörgu, þá var vissulega bragð að jafnóvenjulegu raddhlutfali og 11 konum á móti 12 körlum – miðað við þá karlaeklu sem enn stendur flestum blönduðum kórum landsins fyrir þrifum.

Ríkarður Ö. Pálsson

Hljómeykistónleikarnir í gær gengu alveg afskaplega vel. Það var barasta mjög gaman að flytja þetta prógramm. Ég er bara búinn að vera svo skrítin út af þessum veikindum og svitna eins og ég veit ekki hvað í tíma og ótíma. En Hljómeyki á eftir að plumma sig vel í keppninni í Frakklandi eftir mánuð.