Það er strax komin umfjöllun frá Silju Aðalsteins um tónleikana. Mér fannst þeir heppnast ansi vel. Það var full kirkja og geðveik stemmning. Ég er búinn að heyra frá ansi mörgun yfir sig ánægðum tónleikagestum. Tónleikarnir verða endurteknir á miðvikudaginn kl. 20.00 í Langholtskirkju. Virgo gloriosa

Aðventutónleikar hafa yfir sér sérstakan blæ hátíðleika og tilhlökkunar. Annað árið í röð sótti ég í gærkvöldi aðventutónleika Söngsveitarinnar Fílharmoníu í Langholtskirkju og naut þeirra ekki síður en í fyrra. Að vísu var meiri hluti efnisskrárinnar sá sami og eðlilega verður maður ekki eins hissa í annað sinn og maður var í fyrsta sinn, en í stað undrunar kom meiri nautn og þessi einstaki sæluhrollur sem grípur mann þegar maður þekkir það sem kemur og man. Fyrsta gæsahúðin fór um kroppinn undir "Ég vil lofa eina þá," yndislegu lagi Báru Grímsdóttur við gamla helgikvæðið um Maríu, hina dýrlegu mey. Svo heyrði ég í annað sinn verkið "Spádóm Jesaja" eftir stjórnanda kórsins, Magnús Ragnarsson. Það var alveg eins leikrænt, fjölbreytt og skemmtilegt og mig minnti. Annar einsöngvari kvöldsins, Nanna María Cortes, spreytti sig síðan á Ave Maríu Kaldalóns sem varð henni svolítið erfið. Mun betur tókst henni upp í einsöngnum í norska tónverkinu "Toner julenatt", þar sungu systkinin Nanna María og Aron Axel Cortes Heims um ból hluta verksins en kórinn óf hljómavef í kringum þau. Það var afar fagurt og sérkennilegt. Eftir hlé var byrjað á "Hátíð ríkir höllum í", eftir Svanfeldt við íslenskan texta Gunnlaugs V. Snævars. Þar klýfur Magnús kórinn, hefur hluta innst við altarið en annan hluta baka til í kirkjunni. Rosalega fallegt og áhrifamikið verk. Þar næst var komið að fyrsta "nýja" verkinu um kvöldið, franska laginu "Ding dong!" sem er sungið á ensku, kraftmikið og fjörugt. Aron Axel söng með í næsta lagi sem líka var nýtt, "Il est né" - Hann er fæddur - óvenjulegu og líflegu lagi. Næsta nýja lag var "The twelve days of Christmas", heillandi lag við þjóðvísuna makalausu þar sem stúlkan telur upp allt það sem unnustinn gefur henni (eða pilturinn telur upp allt það sem unnustan gefur honum, ég held að þetta sé ekki hægt að kyngreina) jóladagana tólf, allt frá fasananum í perutrénu að trommuleikurunum tólf. Kórinn söng þetta verk af miklum krafti, raddsetningin var óvænt og skemmtileg. Sérstaklega gaman var þegar allur kórinn beljaði tölurnar en sópraninn einn taldi upp gjafirnar. Æðislegt! Ennþá fegurra var næsta nýja lag, Ave Maria eftir sextándu aldar tónskáldið Giulio Caccini sem Nanna söng með kórnum. Þvílíkur unaður. Og bjó fulla kirkjuna undir lokaatriðið, "Magnificat" eftir kórstjórann sem frumflutt var á tónleikunum. Textinn er tekinn úr Lúkasarguðspjalli og er lofsöngur Maríu meyjar til guðs: "Önd mín miklar Drottin og andi minn gleðst í Guði, frelsara mínum. Því hann hefur litið til ambáttar sinnar í smæð hennar, héðan af munu allar kynslóðir mig sæla segja." Þetta er aðlaðandi verk, ekki eins leikrænt og "Spádómur Jesaja" en með glæsilegu einsöngshlutverki sem Nanna skilaði með bravúr. Hún var þá orðin verulega heit og tók "Ó helga nótt" sem uppklappslag eins og ekkert væri. Tónleikagestir héldu út í nóttina með fallega rödd hennar hljómandi í huga sér - og allt í einu var sjálfsagt að hlakka til jólanna.