Þá er þvottavélin komin í gang. Það tók okkur bara tæp fjögur ár. Það var nefnilega þannig að Pabbi átti hana og sumarið eftir að hann dó þá skiptum við systkinin eigum hans á milli okkar og ég fékk þvottavélina. En þar sem við vorum að flytja út til náms þá ákvað ég af einhverjum ástæðum að það væri ekki sniðugt að taka hana með út þar sem maður fékk ókeypis aðgang að þvottavél og við þurftum að lifa á námslánum í nokkur ár. Ég sá frekar fljótt eftir því að hafa alla vega ekki tekið hana með því það hefði ekki kostað neitt meira. Og svo tókum við hana með síðasta sumar og settum hana niður í geymslu. Því þó svo að við værum á föstum launum þá vorum við með aðgang að betra þvottaherbergi og auðveldara að bóka tíma. Ég alltaf að spara.
En eftir nokkrar vikur hér í Stokkhólmi þá vorum við tilbúin fyrir næsta skref sem var að flytja vélina upp í íbúðina. Nokkrum vikum seinna hringdi ég í húsvörðinn og spurði hvað þurfti að gera til að tengja hana, nokkrum vikum eftir það þá var hringt í tengigæja, það var reyndar ekkert svo auðvelt að vita hvern maður ætti að tala við og hin og þessi fyrirtæki mjög svo hissa að ég skuli hafa hringt í þau og ekki beint tilbúin að segja mér hvert ég ætti að snúa mér. Svo kom dúdinn en sagði mér að kaupa millistykki fyrir vatnsúttakið. Eftir nokkra daga fór ég í búðina en láðist að taka mál af krananum, ég hélt að þetta væri standardstærð. Í næstu ferð fann ég rétta stykkið en viti menn að það lak út um það þegar ég skrúfaði frá. Hvað gera menn þá? Nokkrum dögum síðar keypti ég þéttingslímband og hvað heitir það á sænsku? Jú, það heitir "gängtätningstejp". En nú erum við sem sagt búin að prufukeyra hana, meira að segja tvisvar, og Skrámur sat agndofa og glápti á þetta skemmtiprógram í klukkutíma.

Ég er búinn að fá nóg af inntökuprófum. Prófin hérna í Stokkhólmi gengu reyndar vel. Ég veit ekki hversu margir sóttu um en við vorum tíu sem fengu að taka próf og eftir fyrsta prófið vorum við fimm sem voru valin til að halda áfram. Það var voða gaman en hins vegar leið mér alls ekki vel í þessum skóla. þetta er í þriðja skiptið sem ég er þarna. Fyrsta skiptið var þegar ég sótti um organistanámið og þá lá Pabbi fyrir dauðanum og dó tæpum tveimur vikum síðar. Svo var ég þarna í fyrra og það voru mikil vonbrigði að komast ekki inn þá. Þannig að það eru ekkert nema slæmar tilfinningar gagnvart þessum skóla. Ég hringdi í prófessorinn og sagði honum að ég væri hættur við og hann átti mjög erfitt með að trúa því. Hann sagði að það ætti að byggja nýjan skóla eftir nokkur ár og hvatti mig til að endurskoða ákvörðun mína þar sem ég hefði gert fínt próf en ég lagði ekki í að fara í svona stíft og erfitt nám þegar manni líður svona illa þarna. Ég veit svo sem ekkert hvort ég hefði komist inn en það er voða gott fyrir egóið að vera svona nálægt því.