Þessi er ansi góður

Íslenskt og japanskt fyrirtæki ákváðu að keppa í róðri á áttæringi.
Liðsmenn frá báðum fyrirtækjum æfðu stíft og voru í toppformi þegar að sjálfri keppninni kom. Japanirnir urðu 1 km á undan íslenska liðinu.

Eftir útreiðina var mórallinn að sjálfsögðu heldur slæmur í íslenska fyrirtækinu og yfirstjórnin ákvað að fyrirtækið yrði að vinna keppnina að ári. Var settur á fót vinnuhópur til að skoða vandamálið.

Eftir heilmiklar pælingar komst vinnuhópurinn að því að Japanirnir létu 7 menn róa en einn stýra. Í íslenska liðinu var það einn sem réri og sjö sem stjórnuðu. Vegna þessarar miklu krísu afréð yfirstjórn íslenska fyrirtækisins að fá ráðgjafarfyrirtæki til að kanna strúktur íslenska liðsins og gera nýtt skipurit ef á þyrfti að halda.

Eftir margra mánaða vinnu komust stjónunarfræðingarnir að því að í íslenska bátnum væru það of margir sem stjórnuðu en of fáir sem réru. Með hliðsjón af skýrslu sérfræðinganna var strax ráðist í skipulagsbreytingar. Í stað þess að hafa sjö stýrimenn, einn áramann voru nú hafði fjórir stýrimenn, tveir yfirstýrimenn, einn leiðtogi stýrimanna og einn áramaður. Að auki var áramaðurinn "motiveraður" samkvæmt meginreglunni: "Að breikka starfssvið starfsmanna og veita þeim meiri ábyrgð".

Næstu keppni unnu Japanirnir með 2 km forskoti.

Íslenska fyrirtækið rak að sjálfsögðu áramanninn með tilliti til lélegrar frammistöðu, en greiddi bónus til stjórnarinnar vegna þeirrar miklu vinnu sem hún hafði innt af hendi.

Ég vildi að ég hefði tekið mynd af organistaskrifstofunni áður en ég tók hana í gegn. Það voru allir að tala um hvað hún var lítil, óvistleg og asnaleg í laginu. Ég endurraðaði húsgögnunum með aðstoð Hafþórs kirkjuvarðar þá virkar hún bara voða vel. Svo eyddi ég þó nokkrum dögum í að sortera nótur, bæði mínar eigin og það sem Kári skildi eftir sig. Ég held að forveri minn í starfi hafi hikstað all verulega þarna fyrir austan þegar ég fór í gegnum nótnabunkana. Ég fann líka ansi mikið af nótum í eigu annara og hef skilað þeim flestum í réttar hendur. Flestir voru voða hissa að fá nóturnar aftur og höfðu sennilega afskrifað þær. Ég henti líka mörgum tugum af ljósritum, það er ekki furða að það vaxi ekki skógur þegar farið er svona illa með pappír. Innan um nóturnar fann ég líka ýmislegt, svo sem litprentaðann lofgjörðarbækling um Hörð Áskelsson, kvittanir, sálmaskrár, útprentuð tölvupóstsamskipti tveggja organista (ansi svæsið rifrildi) og launamiða Einars Clausen.

Það er ekkert smá gaman að vinna með Hljómeyki núna. Erum að æfa Vakna þú sál mín eftir Jón Þórarinsson til að flytja á tónlistardögum Dómkirkjunnar og svo aðalstykki haustsins eftir Rachmaninoff. Ég heyrði þetta verk fyrst á tónleikum í Vasakirkjunni í Gautaborg haustið sem ég flutti þangað. Ég á ennþá prógrammið og hafði merkt við hvaða kaflar eru flottastir. Svo stóð til að flytja þetta í Pro musica, kórnum sem ég söng í, en ég flutti til Stokkhólms áður en kom að því. Svo stóð til að flytja þetta með Mikaeli kórnum sem ég söng í þegar ég bjó þar en ég flutti til Íslands áður en kom að því. Nú erum við búin með tvær æfingar í Hljómeyki og í kvöld náðum við að renna fyrstu sex köflunum af fimmtán. Vel af sér vikið!
Þegar ég kom heim í kvöld fór ég að hlusta á annað draumaverkefni "Raua needmine" eftir Tormis. Það verður vonandi að ári. Þarf að finna eitthvað gott með því. Stefni líka á að flytja Messu fyrir tvo kóra eftir Frank Martin en var að komast að því að Mótettan ætlar að flytja það í vor og Rachmaninoff líka þannig að þetta er orðið doldið hallærislegt. Það lítur út eins og við Hörður séum að kópera hvorn annan sem er alls ekki raunin.